Aardigheid

Het was zaterdagmiddag en de stad barstte bijna uit elkaar van de melancholie. De mensen liepen over straat en hadden bij zich: oliebollen, appelflappen, beignets, champagneflessen, bier, wijn, fris, chips en vegetarische bitterballen voor in de airfryer. Het was dan ook de eenendertigste van december en degene die al deze mensen over straat zag lopen was meneer Oudjaar. Hij lag op bed en voelde dat zijn einde nabij was. Het stemde hem droevig maar wat had hij veel meegemaakt! Niet alles was even mooi, hij had bijvoorbeeld oorlogen en dood en verderf gezien en honger en de griep en koude voeten gehad, maar daar ontkom je nou eenmaal niet aan als je zo oud wordt als hij. Gelukkig is er ook een hoop moois gebeurd, dacht de oude man toen hij uit het raam keek en al die mensen zag, het is alleen zo jammer dat je die dingen zo snel weer vergeet. Het werd avond en mistig. Buiten klonk geknal en er was niemand meer die aan hem dacht. Of toch! Het was zijn dochter en je raadt het inderdaad al want zij heette Nieuwjaar. Ze ging naast haar vader zitten en vroeg of hij nog wat mooie laatste woorden en wensen had. De oude man dacht even na en zei toen: aardigheid! Dat je een beetje aardigheid hebt in alle verschijnselen en vraagstukken en dat je een beetje aardig bent voor mens en dier. Dat is mooi, zei ze, het is bijna alsof Biesheuvel dit heeft geschreven en misschien was dat ook wel zo. Toen was het twee voor twaalf en zijn laatste uur sloeg. Dit was het dan, zei de man, en het gekke was: ineens was hij er niet meer. De mensen op straat kusten en dansten en zongen. En ze waren erg benieuwd naar wat er in hun leven gebeuren zou en of ze de loterij hadden gewonnen!