Akkoord

Zondag 15 oktober, Weesperzijde. De zon perst er een laatste zomerse dag uit en terwijl Ierland zich opmaakt voor een orkaan is de lucht van Amsterdam zo blauw als de Mediterranee.

Mijn buurvrouw en ik lezen de krant, allebei de zaterdageditie van het Parool. We begonnen tegelijk en zijn nu ook tegelijk aanbeland op pagina’s tien en elf: een reconstructie van de totstandkoming van het regeerakkoord. Of om in moderne terminologie te blijven: Hoe in ruim 200 dagen een coalitie werd geboren.

Dat bleek niet zonder slag of stoot te zijn gegaan, soms werd er gegeven, soms werd er genomen. ‘Het meandert toch al snel een bepaalde kant op’, zei CDA-leider Buma, die overigens niet rookt, in tegenstelling tot kopstukken Zalm, Pechthold, Segers en Koolmees.

Het staat allemaal in de krant.

Ondertussen trekken er boten in allerlei soorten en maten voorbij, de verhuurder Mokumboot doet goede zaken. Verder de gebruikelijke hardlopers, jonge stellen met kinderwagen, her en der een gezin met puberzoon die de zondagse wandeling na tweehonderd meter wel weer heeft gezien. Ik herken dat, vroeger was ík die jongen.

Terwijl de formatie in de krant zijn gangetje gaat, wordt er ook stevig geformeerd voor het terras van restaurant Girassol. Het is er vol, nieuwe gasten wordt de wacht aangezegd en hun zonnige zondagse plannen moeten worden heroverwogen.

Blijven we wachten? Of gaan we naar de buren, waar het misschien minder lekker maar wel rustiger is? Vader, moeder en kinderen doen hun zegje. Moeder wil wachten. Vader wil gewoon wat drinken. De kinderen interesseert het niets, zolang ze maar ergens kunnen zitten.

Dit tafereel herhaalt zich keer op keer. Kijken. Denken. Wachten. Denken. Nog een keer kijken. Overleggen. En dan naar links, of naar rechts.

Het speelt zich allemaal af op een zondag waar we later nooit meer aan terug zullen denken. Een zondag waarop alles goed kwam, uiteindelijk meandert iedereen zijn eigen kant op, vol vertrouwen de toekomst tegemoet.