Alweer een zomerdag

Soms is een verhaaltje niets meer dan een opsomming en ook niets minder. Neem deze. Het was zaterdag en het was mooi weer en dus ging ik eropuit op mijn wielrenfiets en trok ik daarbij mijn nieuwste NOS Tour de France wielershirt aan. Onderweg zag ik (begin opsomming en in min of meer chronologische volgorde): hordes toeristen bij het Centraal Station, zwemmende meerkoeten in het kanaal, een jongen die van zijn skateboard viel, vlaggen van het boerenprotest, een viswedstrijd met naast tientallen vissende mannen ook één vrouw, de pont bij Ilpendam, een aalscholver op een lantaarnpaal, zijn vleugels drogend in de zon, wuivend riet, wapperende windvanen, de McDonalds bij Purmerend, koeien zittend, koeien staand, schapen en geiten, de theetuin bij Overleek waar ik mijn toekomstige vriendin hoe dan ook mee naartoe ga nemen want welke vrouw houdt er niet van een theetuin en dan ook nog eens in Overleek, het tunneltje van Monnickendam, het bord met ‘Vaar wel’, ook bij Monnickendam maar dan aan de andere kant, een bruiloft bij de protestantse kerk van Zuiderwoude, twee vrolijke wandelende dames bij het mooie bruggetje langs de Poppendammergauw, bruine sloten, groene tractoren, hardlopende vrouwen met wapperende paardenstaarten en wat al niet meer voor moois (einde opsomming). Op het end haalde ik een collega-renner in. Hij riep: wat een mooi shirt! Ik bedankte luid en stak daarbij mijn duim omhoog. En toen schoot mij de slotzin van dit verhaal te binnen: en wij lachten en wij fietsten!