Augustus

Vanavond las ik Ronald Giphart zijn boek Harem uit en hoewel het verhaal eigenlijk over een fotograaf gaat, gaat het toch vooral over een schrijver en als ik lees over schrijvers wil ik er zelf ook altijd weer eentje worden. Maar om een schrijver te worden moet je schrijven en juist dát is waar het de laatste tijd weer een beetje aan ontbreekt, dus hier ben ik weer, op weg om de waakvlam der letteren in mezelf weer aan te wakkeren. Dat doe ik met een niksig stukje, maar ook niksige stukjes moeten geschreven.

Ik moest vandaag ineens denken aan mijn verjaardag. Eigenlijk gisteren al, maar toen vergat ik dat op te schrijven, dus vandaag dacht ik aan mijn verjaardag. Dat heb ik altijd als het augustus is. Ondanks dat alleen die ene dag (de twintigste, voor de meeschrijvers) een klein beetje om mij draait, voelt augustus ook min of meer van mij.

En ik heb het niet zo met augustus. Augustus is het begin van het einde: de zomer kruipt naar de de herfst (kijk maar naar de kalender), de dagen worden korter (kijk maar naar buiten). En waar dingen eindigen begint de weemoed, of de melancholie, ik weet nooit zo goed wanneer ik melancholisch of weemoedig ben. Een mooi moment omdat voor eens en voor altijd helder voor ogen te krijgen, dus het verschil heb ik even opgezocht in de Digitale Van Dale:

Weemoed — een zacht-treurige stemming

Melancholie — zwaarmoedigheid, droefgeestigheid

Nooit meer vergeten. Het is ook nogal een verschil, het is een end lopen van zacht-treurig naar zwaarmoedig en zelf droefgeestig, en ik dacht dat ze in dezelfde straat woonden (kan alsnog, maar dan is het wel een vreselijk lange straat waar ze wonen, een soort Overtoom, daar komt ook geen eind aan, altijd als je denkt dat je op de helft bent, ben je daar nog lang niet, totdat je ineens aan het eind van de straat bent, heel gek is dat).

Maar goed.

Ik ben dus in een wat weemoedige stemming. Of dat alleen door het aanbreken van augustus komt weet ik niet, maar de kans is groot, ik heb het ook met december en dan met name de laatste twee weken, als kerst en het nieuwe jaar langzaam om de hoek komen kijken. Dan draait het leven jaar na jaar weer uit op een langgerekt moment (dat bestaat) van terugkijken en bezinnen en denken wat ik allemaal heb gedaan, gelaten en wat ik van plan ben nú weer anders te gaan doen. Doorgaans is dat een heleboel.

Maar nu is het nog lang geen december, eerst moet het maar eens twintig augustus worden, en ik achtentwintig, een leeftijd waar je u tegen zegt, al valt dat in de praktijk nogal tegen. En dan komt de herfst met al zijn grillen en vallende bladeren en lange avonden in kroegen met gesprekken die we al eens eerder hebben gevoerd en dan en dan en dan… dan denk ik vol weemoed terug aan deze avond in augustus, toen alles nog moest gebeuren en ik nog geen schrijver was.