Buurman en hond

De maan was fel en boven het Flevopark hing een helikopter lawaai te maken. Ik hing over de rand van mijn balkon om voor het slapen een laatste frisse neus te halen en zag op de begane grond een voordeur open gaan. Het bleek de buurman met aan de lijn: zijn hond. Het was al half elf, rijkelijk laat voor zowel twee- als viervoeter, maar wat moet dat moet, zullen ze gedacht hebben, dus daar gingen ze: eruit voor een plas en wie weet nog wat meer. Precies twee meter buiten de deur stopte de hond met lopen. Hij deed: een plas. Vanuit de hoogte zag ik de buurman nadenken. Aan de ene kant vond hij het schitterend dat dat waarvoor ze de deur uit gingen nu al was volbracht, aan de andere kant was dit wel heel rap en hij had speciaal zijn jas aangetrokken en zijn veters gestrikt en het poepzakje gepakt en dat ze na een minuut dan weer binnen zouden staan kon de bedoeling toch ook weer niet zijn. Toen de hond was uitgeplast liep het tweetal daarom toch verder, maar met name bij de hond ging dat niet van harte. Ze waren de hoek nog niet om of de buurman zag in dat er geen beginnen aan was. Hond wilde maar één ding: zo snel mogelijk naar binnen, want daar was het warm en daar was een mand. En zo stapten en trippelden de buurman en de hond weer terug naar huis. Dertig tellen later draaide de buurman de deur op het nachtslot. Op mijn balkon was de stemming na dit kleine avontuur net als de hond. Uitgelaten, inderdaad.