De buurman

Ik heb een geweldig leuke fietsenmaker. Het is een kleine Turkse man die mij altijd buurman noemt. Het mooie is: ik ben zijn buurman helemaal niet, dat heeft hij er zelf een keer van gemaakt. Maar dat geeft niet, hij noemt mij buurman, ik noem hem fietsenmaker en zo komen we ons leven zonder al te veel problemen door.

Goed. Ik had een nieuw zadel nodig en dus ik stak mijn hoofd om de deur van Velespit (zo heet die tent) om te kijken of er ruimte was voor mijn fiets. Mijn wenkbrauwen waren de deurpost nog niet voorbij of ik hoorde al ‘HEEEEE BUURMAN!’. Dat was de fietsenmaker, er was ruimte.

‘Buurman! Wat is er!’

‘Ik heb een nieuw zadel nodig!’, zei ik overenthousiast.

‘Die heb ik! Ze hangen daar!’

‘Oké, ik ga kijken!’ (nog steeds heel enthousiast)

Dus ik keek naar die zadels. Hij had er een stuk of twaalf. Wat moet je met een keuze uit twaalf zadels?

(Mocht je je afvragen waarom ik een nieuw zadel nodig had: mijn huidige exemplaar was versleten, er zaten scheuren in en als het dan had geregend zoog het binnenste van mijn zadel zich vol met vocht dat het zadel dan weer verruilde voor mijn broek zodra ik er op ging zitten. Mocht je je dit niet hebben afgevraagd dan had je dit stukje niet hoeven lezen)

Op aanraden van de fietsenmaker moest ik op mijn gevoel af gaan en dus pakte ik een zadel van de muur en bracht ‘m naar de fietsenmaker die al druk bezig was met het demonteren van mijn huidige zadel.

‘Buurman! Goede keus! 19,95 toch? Wil je even kijken?’

Dus ik kijken.

‘Ja, 19,95.’

‘Goed buurman! Goed zadel, goede prijs!’

‘Ja, ja, dat hoop ik maar!’ (weer enthosiast, ik kan niet anders als ik bij deze man in de buurt ben)

Om het zadel goed vast te maken was er een nieuw dingetje nodig, hij heeft wel een naam genoemd maar ik heb geen idee wat hij precies zei, alleen dat het 6,95 kostte.

‘O’, zei ik toen, ‘zet er maar op.’

‘Eén keer hoofdpijn en betalen, daarna vergeten en lekker fietsen!’

Toen moest ik lachen en begon hij met het monteren van mijn nieuwe zadel van 19,95.

‘Heb je nog een beetje last gehad met corona?’, vroeg ik om de tijd te doden. Nou, dat had-ie. Bijna iedereen hield keurig afstand in zijn zaak maar soms waren er domme mensen, zoals gisteren, toen hij nog een Italiaan weg heeft gejaagd omdat hij telkens te dicht bij kwam. ‘Go away, riep ik, go away!’

Ik zei dat ik dat vervelend vond.

‘Ja, ik ben normaal heel rustig en aardig, maar als iemand dichtbij komt word ik niet rustig, dan zeg ik dat ze weg moeten gaan.’

Dat begreep ik.

Ondertussen was mijn fiets gereed en nadat ik er voor de vorm even op ging zitten om te bevestigen dat de hoogte goed was en het comfort zoals ik verwachtte, mocht ik betalen. ‘19,95 plus 6,45… dan zijn de montagekosten grati,s buurman.’

‘Nou, wat fijn’, zei ik en liep met fiets en al naar buiten. ‘Bedankt hè!’, riep ik. ‘En tot de volgende keer!’

‘Tot de volgende keer buurman!’, riep de fietsenmaker tegen de buurman die zijn buurman niet was. ‘Altijd welkom!’