De kwikstaart

Niet zelden stelt iemand mij de vraag: wat is nou eigenlijk jouw favoriete vogel? Ik had daar nooit een eenduidig antwoord op maar ik heb er de laatste tijd eens even goed over nagedacht en ben trots en blij om mede te delen dat de witte kwikstaart mijn favoriete vogel is. En dat zal ik uiteenzetten in zes punten:

1. Een kwikstaart heeft een leuke naam waar je direct vrolijk van wordt. Het heeft iets optimistisch, iets fladderigs, om niet te zeggen: er zit een flinke dosis joie de vivre in de naam kwikstaart. Je ziet dat staartje als het ware direct op en neer wippen. Wat dat betreft zijn er weinig leden van het dierenrijk die zo een passende naam hebben als de kwikstaart, of het moet de gnoe zijn, de gnoe heeft iets vreselijk lomps en onhandigs in zijn naam en dat komt terug in zijn gedrag.
2. De kwikstaart is geen stadsvogel maar komt er wel graag op bezoek. Dat weet ik omdat ik vanaf mijn balkon uitkijk op een groen dak van de buren en daar zitten tegenwoordig regelmatig twee kwikstaarten op en neer te hupsen terwijl ze op insectenjacht zijn. En over het algemeen vind ik mensen die van het platteland komen en de stad hebben omarmd de leukste mensen dus waarom zou die niet voor vogels als de kwikstaart opgaan?
3. De staart van de kwikstaart doet denken aan die van een hond die kwispelt van geluk en op de ladder van zaken waar een mens vrolijk en blij van wordt staat een kwispelende hond nogal hoog. Een kwispelende hond is namelijk een blije hond en daar kunnen er wat mij betreft niet genoeg van zijn. Nu heeft de wippende staart van de kwikstaart helemaal niets met zijn gemoedstoestand te maken maar dat doet verder niets af aan het vrolijke beeld en deze prettige associatie en daarnaast klinkt wippen gewoon altijd buitengewoon vrolijk.
4. Ik heb een kwikstaart nog nooit zien kakken, en zeker niet op mijn balkon, in tegenstelling tot die pleurisduiven waar ik een haat/liefdeverhouding mee heb. Haat want ze schijten dus alles onder en komen al koerend op het balkon zitten terwijl ik nog wil slapen. Liefde want het zijn ook maar gewoon beesten die zo verwend zijn geworden omdat wij onze zakken patat overal laten slingeren dus wiens schuld is het nou eigenlijk. Maar kwikstaarten kakken dus niet, dat is fijn en het zijn wat dat betreft net (mooie) vrouwen.
5. De kwikstaart is een wandelaar en wandelende vogels hebben iets paradoxaals want waarom zou je wandelen als je ook vliegen kunt? Maar de kwikstaart wandelt vooral om zo insecten te eten die hun kopje boven het maaiveld uitsteken en vliegend gaat dat een stuk lastiger, al moet je dat niet tegen de zwaluw zeggen, beter bekend als de Muggenvanger van Hamelen (zwaluwen kunnen wel vijftigduizend insecten per week eten, en er zijn een boel zwaluwen op deze wereld, kan je nagaan hoeveel insecten er dan wel niet zijn, het antwoord is: een heleboel). Over wandelende vogels gesproken: als ik ooit een verhalenbundel uitbreng zal hij Wandelen met Watervogels heten.
6. Kwikstaarten maken geen herrie. Het zijn geen luide zangers. Dat hoeft ook niet, want ze hebben hun staart. Een merel zingt het mooiste lied omdat-ie er verder niet heel bijzonder uitziet. Een ekster roept en doet omdat-ie te groot is voor het servet en te klein voor het tafellaken. Een eend maakt herrie omdat het een vuile verkrachter is (echt waar). Een kwikstaart heeft dat allemaal niet, hij heeft niets te compenseren, niets te verbergen en hoeft niets mooier te maken dan het al is.

En de kwikstaart is leuk omdat je er dus zonder al te veel gedoe een heel aviertje over vol kunt schrijven. Tot over mijn uiteenzetting.