Donderdag

Soms wandel ik zomaar een verhaaltje binnen. Daar hoef ik niet veel voor te doen: ik moet er zijn op het juiste moment en op de juiste plek. Vanmiddag was zo’n moment, toen ik aan het wandelen was geslagen en in de verte een gitaar en een mondharmonica hoorde spelen.

Het duurde een poosje voor ik de bron had gevonden, in de verte kan soms verdomd ver weg liggen, maar eenmaal aangekomen bleken de muzikanten twee mannen te zijn: eentje oud met hoed en bril en eentje wat jonger, zonder hoed en bril.

Ze speelden en zongen hun liedjes op een picknicktafel voor een huis. Zomaar omdat ze er zin in hadden, leek het, dat is tenslotte reden genoeg. Er had zich inmiddels een vierkoppig publiek om hen heen verzameld dat joelde en klapte dat het een lieve lust was.

Uit een deur boven hen staken twee bruinende benen. De postbode liep lachend voorbij. Even verderop takelden drie verhuizers wat meubilair naar boven. Toen de liedjes uit waren applaudisseerden ze vrolijk mee.

Het was donderdagmiddag, en de zon scheen.