Een beetje in paniek
Iemand die het weten kan zei laatst eens tegen mij: jouw verhaaltjes zijn hartstikke leuk en je schrijft geweldig en mooi maar het is altijd zo’n goednieuwsshow, het schuurt niet, er gaat nooit iets mis en je stelt jezelf nooit eens kwetsbaar op. Ik deed met deze opbouwende kritiek wat je hoort te doen en dat is namelijk: omarmen. Gelukkig gebeurde er vandaag van alles en daarover zal ik nu vertellen. Met sokken maar zonder broek wandelde ik vanmiddag een ruimte binnen waar ik nog nooit was geweest. Het was de MRI-kamer op de afdeling radiologie (nummer 52) in het Tergooi Ziekenhuis te Hilversum en ik had daar een afspraak omdat er een scan van mijn nek gemaakt moest worden. De radioloog van dienst droeg een bril, een mondkap en een witte jas en vroeg of ik mijn horloge al had afgedaan en dat had ik inderdaad gedaan. Ik mocht gaan zitten en daarna gaan liggen. Daar was ik ook wel weer aan toe want ik was moe door van alles en nog wat, waarover we gelukkig nog steeds kunnen zeggen dat het er nou eenmaal bij het herstel hoort. Tegen het kabaal dat de machine zou gaan maken kreeg ik een koptelefoon met daarop de radio, maar de muziek die daar uit kwam was hard en niet mooi dus ik vroeg of dat uit kon en gelukkig: dat kon. Verder kreeg ik een knop in mijn handen geduwd waar ik op moest drukken als het niet goed met me ging maar we, dat zijn nog steeds de radioloog en ik, verwachtten allebei niet dat dat nodig zou zijn. Toen ging het beginnen. Ik voelde mij wat wankel en niet helemaal jofel en toen ik de smalle buis in werd geschoven nam dat gevoel alleen maar toe, om niet te zeggen dat ik lichtelijk panikeerde en niets anders kon denken dan: wat is het hier klein en ik wil hier uit en dit lijkt me wel een goede reden om op de noodknop te drukken. Even later zat ik weer overeind. De radioloog vroeg: gaat het goed? En ik zei: ik was een beetje in paniek toen ik mijn ogen open deed en ik dacht dat ik geen kant op kon! De radioloog zei dat dat niets gaf en was precies de routinematige dit-geeft-helemaal-niets-zin die mij voldoende geruststelde om het opnieuw te proberen. Met de tip: hou gewoon lekker je ogen dicht schoof ik even later weer naar binnen en kon het feest echt beginnen. De machine bulderde en in mijn hoofd ging ik op zoek naar een plek waar het ook lekker liggen was. Dat bleek het strand te zijn en Toon Hermans was er ook want hij zong het lied Zee Zijn Met De Zee en dat gaat zo: Geef me je hand / Ga met me mee / Samen naar het strand / Zee zijn met de zee. Het is een beetje een niemendalletje maar kom er maar eens op. Toen Toon was uitgezongen was het tijd om te gaan schrijven. Dat doe ik vaker met mijn ogen dicht en dan kom ik tot hele verhalen die ik later alleen nog maar op papier hoef te zetten. Ik had zelfs het einde al bedacht maar daarvoor is het belangrijk dat je nog heel even geduld hebt. Na precies drie keer vijfenhalve minuut was ik klaar. Ik mocht me weer aankleden en het horloge ging ook weer om. In de gang zaten drie mensen te wachten en toen was het tijd voor de slotzin en de moraal van het verhaal en die luidt: het kan best zijn dat er van alles door je hoofd gaat maar je moet niet altijd geloven wat je denkt!
