Het industrieterrein van Staphorst
Dit zou weleens een ingewikkeld stukje kunnen worden. Maar het zit zo: in het rijtje met dingen in die mij het dagelijks leven intrigeren staat ook het industrieterrein van Staphorst. Ik heb dat industrieterrein al vaak zien passeren, en het terrein mij, want wie uit Hoogeveen komt en in Amsterdam woont en geen auto heeft ontkomt simpelweg niet aan dit Christelijke stukje nijverheid. Maar wat, vraag je je als lezer dan af, wat is er zo intrigerend aan het industrieterrein van Staphorst? Leuk dat je dat vraagt, zeg ik dan als schrijver, dat is namelijk iets waar ik al heel wat jaren en reizen over na heb gedacht en mijn antwoord is: de eenvoud, de stelligheid en de daadkracht dat het uitstraalt. Op het industrieterrein van Staphorst vinden wij namelijk (onder andere): Talen Tools, Kuijpers Auto’s, Van Reel Afval & Recycling, Veijer Trappen, Bert Bloemert Autoschade, Van Elp Bouwbedrijf, Van Nierop Banden, Bouwbedrijf Jan Troost, En mijn favoriet: Brink Trekhaken.
Je kunt er simpelweg niet omheen. De namen zijn rechtdoorzee, eerlijk en oprecht, what you see is what you get, etcetera and so on. En dat spreekt mij aan want het is iets wat ik zelf niet heb. Of nouja, waar het me soms aan ontbreekt. Of eigenlijk: waar ik wel wat meer van mag hebben. Of eigenlijk hoeft dat allemaal niet per se maar het voelt toch alsof het industrieterrein van Staphorst iets heeft wat ik niet heb.
Ik ga het uitleggen. De wereld is knap ingewikkeld omdat hij bestaat uit verhalen. Verhalen bestaan weer uit verschillende perspectieven. En ik ben over het algemeen iemand die een verhaal uit meerdere perspectieven wil bekijken. En kán bekijken. Daarom vind ik het vormen van een duidelijke mening soms ook zo ingewikkeld, of het stemmen op een partij, of het bij mijn oorspronkelijke standpunt blijven, of iemand overtuigen, of simpelweg ergens voor staan. Ik ben over het algemeen niet iemand van uitgesproken principiële meningen. En ja er zijn uitzonderingen want er zijn altijd uitzonderingen en één zo’n uitzondering is mijn mening over boeren uit onder andere Staphorst die allemaal dingen in de fik steken om hun punt te maken en dat lijkt mij nou net géén goed idee maar goed dat is voor een andere keer.
Wat die standvastigheid betreft (en niet alleen wat dat betreft) ben ik het andere uiterste van een dictator. En zo moest ik in Staphorst ineens denken aan Remco Campert (de here God hebbe zijn ziel hallelujah rust in vrede). Want het was Remco Campert die het volgende schreef:
Dictators komen aan hun einde, niet omdat de mensen hun vrijheid zo vurig begeren, maar omdat ze de greep op hun materiaal verliezen. En ze verliezen de greep op hun materiaal, omdat ze tenslotte ook maar mensen zijn, omdat ze ademen, verkouden worden, eksterogen en geslachtsziekten krijgen, kortom: omdat ze bestaan. God is de enige volmaakte dictator, omdat hij niet bestaat.
Dat is nou zo’n stuk tekst waarvan ik denk: als ík dat toch eens had geschreven, tsjongejonge nou. Maar ik schrijf weer andere dingen, zoals opsommingen over bedrijven die je op het industrieterrein van Staphorst kunt vinden. En van Staphorst is het slechts een kleine stap naar God, die dus niet bestaat, al zou ik het wel een geweldige stunt vinden als ik straks ben gestorven en plotseling voor een hemelpoort sta en dan rechtsaf moet omdat ik te weinig naar de kerk ben geweest. Maar God is beslist een slimme vent dus zal hij ook wel begrijpen dat ik al van kinds af aan ernstig aan zijn bestaan heb getwijfeld en dat vindt hij dan vast niet erg.
En het mooie is dus, en nu komen we bij de moraal van het verhaal, dat uit het industrieterrein van Staphorst blijkt dat dáár in elk geval geen enkele twijfel is. Het industrieterrein van Staphorst laat niets aan de verbeelding over. Het industrieterrein van Staphorst was er, is er en zal er voor altijd zijn. Het industrieterrein van Staphorst kent geen vraagtekens, geen losse eindjes. Die zijn namelijk voor films, voor boeken, series, voor verhalen, kortom. Niet voor bouwbedrijven, autohandelaars en afvalverwerkers. Ja, de wereld is één groot open einde, maar bij Brink Trekhaken weet je precies waar je aan toe bent.
