Het verhaal Van Gelder

Zit er een verhaal in iedere voorjaarsavond? Ik denk het niet. Er zijn wel veel verhalen, maar waarin dat verhaal dan precies schuilt, ja, dat is aan de schrijver, wiens taak het naast mooie zinnen maken ook is om dingen te zien die anderen niet zien. Of, nouja, die anderen wel zien, maar niet zién.

Nee, het is allemaal niet niks.

Zo zag ik vanavond (ik was weer aan de wandel langs de Weesperzijde, dat vertel ik er niets eens meer bij) een man die mij in alles deed denken aan Aart Staartjes. Hij stond hetzelfde en hij had hetzelfde haar en zo’n pet op zijn hoofd die Aart ook droeg tijdens intochten van Sinterklaas in de jaren negentig. Rechtzodiegaat. Mooie tijden.

Het was Aart niet, dat wist ik zeker, de echte Aart Staartjes is begin dit jaar overleden en als je mij vraagt: bij de dood van welke bn’er heb je het hardst gehuild? dan kan ik inmiddels zeggen: bij die van Aart Staartjes. Waarom zijn dood mij zo raakte weet ik niet preciés maar wel een beetje, ik denk dat het hem vooral zat in de enorme goedheid in die man en dat iedereen dat vond en zag. Dat is knap en mooi, als een heel land en verschillende generaties blij werden je te zien, dat is ontroerend knap en mooi.

De neppe meneer Aart, die dus niet overleden is maar gewoon op de stoep van de Weesperzijde stond, stapte voor mij opzij toen ik hem naderde en toen knikte ik en hij knikte terug en toen ging hij verder met waar hij mee bezig was, namelijk: kijken naar twee hardlopende paardenstaarten in de zomerzon. Dat is een mooie hobby. Dat doe ik ook graag en ik kan het zelfs iedereen aanbevelen, je knapt er enorm van op.

Even later stond ik voor de ruilboekenkast om daar een Adriaan van Dis en twee Donald Duck pockets in te leveren en een kleine Harry Mulisch mee te terug nemen. Het Zwarte Licht, een Kleine Roman. Hij is ooit van ene Van Gelder geweest, dat stond op de eerste bladzijde, die het romannetje heeft gekocht bij Boekhandel De Tille (toentertijd gevestigd aan de Wirdumerdijk 28 in Leeuwarden) want daarvan prijkte een sticker in de linkerbenedenhoek van de omslag.

Twee verhalen in één boek. Boekhandel De Tille bestaat niet meer, dat heb ik even opgezocht. Op de fles, overgenomen door een concurrent. Harry Mulisch ook niet bestaat ook niet meer, die is met Aart Staartjes op Sinterklaas aan het wachten. Bestaat meneer of mevrouw Van Gelder nog? Wie het weet mag het zeggen.

Ach welnee, dacht ik toen ik terugliep en alle bankjes bezet bleken, dit was niet per se een voorjaarsavond voor een verhaaltje. Maar nu is het er toch een geworden.