Springen met je neus dicht
Kordaat stapte de vrouw bij de fietsen vandaan en ging richting een bord met daarop fietsroutes door Waterland, een groen gebied boven de rook van Amsterdam waar je nog echte weggetjes hebt en paadjes en slootjes en meer van zulke verkleinwoordjes die ik vaak veracht maar in Waterland uitermate goed tot hun recht komen. Ze liet een man achter die wat verbouwereerd in de rondte keek.
Zij: een mooie coupe, een gezonde kleur op de wangen en gekleed in de mode van nu. Hij: niet. Alles wat zij wél had, miste hij. Behalve een fiets, het was dezelfde fiets maar dan het herenmodel, hij hield hem met één hand vast en hij stond erbij en hij keek ernaar, naar de fiets en naar haar.
Ze was in staat over hem heen te lopen, dacht hij, figuurlijk en waarschijnlijk ook letterlijk, maar ze koos haar momenten zorgvuldig, wist hij. Dit was zo’n moment. Hij had vanmorgen natuurlijk de route gemaakt en toen ze vroeg of dat allemaal wel kon en of ze geen kaart nodig hadden had hij gezegd wat alle mannen op zo’n moment zeggen: nee, dat komt wel goed. Maar toen hij bij dit specifieke kruispunt iets te lang had getwijfeld over de keuze links of rechts, vond de vrouw het welletjes, ze geloofde hem gewoon niet, met die blauwe ogen van hem en die bleke huid en die stoppels en dat vettige haar of wat er nog van over was, ze parkeerde de fiets en beende dus zéér kordaat naar het bord dat haar uitsluitsel ging brengen en die slapjanus van een man de rest van de middag buitenspel zou zetten.
Ik zag dit allemaal gebeuren en moest denken aan zomerdagen langs de Weesperzijde, waar je voor verkoeling de Amstel in moet en waar iedere keer weer blijkt hoe lastig wij mensen het vinden om een beetje kordaat het water in te springen. Bijna niemand kan het zonder eerst even te kijken, te overleggen, nog eens te kijken, te heroverwegen, wordt het een sprong of wordt het een duik of wordt het in het uiterste geval het trappetje en dan voet voor voet en teen voor teen? En als er gedoken of gesprongen wordt, houd ik mijn neus dan dicht?
Ik heb iets tegen mensen die hun neus dichtknijpen als ze het water in springen. Ik weet verder niet wat het is of waar dat gevoel vandaan komt. Hetzelfde heb ik met bijvoorbeeld de EO Jongerendag of mannen met veel versnellingen op de fiets die ze dan zo aanstellerig terugdraaien bij het stoplicht of kamperende zestigers in een megalomane caravan die waar ze ook gaan altijd hetzelfde eten, je kunt er eigenlijk niets tegen hebben maar toch heb ik het, er gaat een bepaalde lulligheid van uit, stunteligheid, verblind door en voor hun eigen ongemak, misschien is dat het. En met mensen (vrouwen, vaak vrouwen en dan ook nog jong) die hun neus dichtknijpen als ze het water in springen heb ik dat dus ook.
Die vrouw die zojuist kordaat naar dat routebord stapte zou dat nooit doen en ze zou ook tegen haar dochter zeggen dat dat niét de bedoeling is. Maar dat doet ze niet want hij was van de zwemles, ook op vakantie, maar wat wist hij er nou van, met die afgezakte driekwartbroek en die eeuwige sandalen en die polo met paarse streepjes en de zonnebril waarvan de verkoper iets te overtuigend zei dat het een zeer mannelijk exemplaar was. Ze keek nog eens naar het bord en ze wist het, ze voelde het en ze ging het doen. Ja! Bij hem weg, dat was de enige juiste route. Toen kneep ze haar neus tóch dicht en sprong ze zo hop! in het diepe.
