Top
Ineens zag ik hem staan. Een jongen. Een jonge, Nederlandse jongen, vol in de puberteit. Hij was een jaar of veertien en droeg de Nikes die iedereen draagt, een strakke blauwe jeans en een nieuwe, nog op de groei gekochte jas van The North Face. Op zijn hoofd een pet van Red Bull en Max Verstappen. Nog geen snorharen te bekennen.
Ik zag hem staan toen ik terugkwam van mijn expeditie naar de Bettmerhorn, een top van 2858 meter hoog, prima te doen voor een wandelaar met een beetje ervaring en zonder schrik van grote hoogten. De klim naar de top duurde volgens het aanwijsbord 30 minuten, dat is niet veel en daarom waren de ouders van de jongen ook vastbesloten om de klim naar de top te wagen.
Bepakt en bezakt stonden ze klaar om te gaan.
Moeder zag het al helemaal gebeuren: met zijn drietjes bij het kruis met als logisch gevolg een mooie foto voor oma en een goed verhaal om haar vriendinnen te vertellen, die het maar wat knap vonden dat ze dit allemaal toch maar even deed. Vond je het echt net eng? Nee, zou ze zeggen, ik vond het niet eng. Maar het was wel hoog.
Vader wilde vooral weer even laten zien dat hij vader was en hoopte zijn zoon en vrouw de soms overbodige helpende hand toe te reiken. ‘Kom maar schat, we zijn er bijna’. De rechtervoet zus, de linkervoet zo. Of naar zijn zoon: ‘Ga jij maar vast, jongen.’ Wie is er niet groot mee geworden? Ik wel.
Met ‘Ga jij maar vast’ wist je: ik ben groot. Groot genoeg om de berg te beklimmen, groot genoeg om aan je vrienden te vertellen dat je toch echt als eerste bovenop de berg stond, zonder hulp van wie dan ook. Groot genoeg om nooit meer te hoeven vragen of je alvast mocht gaan.
Maar de jongen ging niet. Hij wilde niet. Een halfuur? Hij leek wel gek. Nee, op zomervakantie naar Zwitserland, dat was al erg genoeg. Wandelen. Haha. Hij had het al zo kunnen spelen dat ze de lift namen naar het hoogst mogelijke punt. Even naar de gletsjer kijken en weer terug. Maar nee, de oudjes moesten zonodig omhoog. Hij ging zitten, zette zijn pet recht en riep uiteindelijk zijn wachtende ouders toe.
Gaan jullie maar vast!
