Twee voetbalvrienden

Het was vroeg en ik had geen zin in de dag. Mijn hoofd was vol en druk. Dat is niet erg, het is niet altijd feest en zo werkt het nou eenmaal in die bovenkamer van mij: er zit een limiet aan het aantal prikkels en indrukken en gedachten dat ik kan verwerken en als ik aan dat limiet zit dan kan er ook echt even niets meer bij, totdat de rust en ruimte is wedergekeerd met hulp van middagdutjes, avondwandelingen, afgezegde afspraken, lange nachten en de televisieprogramma’s van Omroep Max. Indrukken verwerken gaat nou eenmaal trager dan indrukken opdoen en dat is een vervelende constatering maar er is verder niets dat ik daar aan kan doen, behalve het omarmen en erover schrijven en praten. Zo was ik dus een beetje aan het sikkeneuren en het was nog maar net zeven uur geweest, ik zat namelijk in een extra vroege trein om extra vroeg op werk te zijn en dat kon er allemaal ook nog wel bij. Ik keek naar buiten en verder deed ik niets en dat hield ik wel een halfuur vol. Toen stapten twee jonge jongens de coupé binnen. Ze waren zestien en op weg naar Zwolle want het bleek al gauw dat een van de twee bij de plaatselijke PEC voetbalde. Ze hadden het over wie ze de beste spelers vonden en over Ajax en over zijn trainer die goed was en over waar hij ooit nog zouden willen spelen en het antwoord op die vraag was dat hij dat eerst met zijn ouders zou overleggen omdat hij geen domme keuze wilde maken! Van zo’n wijs antwoord knapt een mens nou op en zo kwam het dat ik even later vol goede moed de trein uit stapte. Bedankt jongens, het ga jullie goed en houd elkaar te vriend!