Vissen

Door omstandigheden waar we het nu niet heel uitgebreid over hoeven te hebben spendeer ik de komende werkdagen thuis, of in de buurt daarvan. Dat is vanaf vandaag in ieder geval de bedoeling.

Ik moet rustiger worden in mijn hoofd en al doende heb ik geleerd dat dat heel erg goed gaat wanneer ik wandel of schrijf. Geluk bij een ongeluk: die twee activiteiten gaan erg goed samen, om niet te zeggen: hand in hand. Wanneer ik wandel heb ik tijd om om me heen te kijken, en ik schrijf het liefst over de dingen die ik zie.

Verwacht dus veel stukjes, de komende tijd. Maar niet ook teveel, want dat zorgt weer voor druk en dat kan ik er nu even niet bij hebben.

Zo gaat dat dus.

Wat ik vandaag zag was het dierenrijk langs de door mij zo vaak bewandelde Weesperzijde, en een visser die op zijn witte koelbox zat. Ik was de deur nog niet uit of ik zag hem al zitten.

Weinig rustgevenders om te zien dan mannen die vissen. Ik hoef er alleen maar naar te kijken, zelf werp ik geen hengel uit. Van vissen word ik onrustig, stel je voor dat ik er eentje vang, en het glibberige beest van zijn haak moet halen en dat die haak dan nog lelijk vastzit ook. Nee, laat mij maar kijken naar de mannen die hun grote handen daar niet voor omdraaien.

Verder dan.

Al wandelend, kijkend en noterend kwam ik langs een halsbandparkiet, hoog in de boom floot hij zijn schelle lied. Op diezelfde boom hing een papiertje met daarop een portret van de vermiste poes Floortje Doortje. Je zag het verdriet haast van het papier druipen. Verderop namen twee zwanen en hun grijze jong de steiger van de roeivereniging in beslag, zodat een wilde gans, eenzaam en alleen, toegewezen was op de grassige waterkant.

Verder de vaste klanten: een kraai en een meeuw in gevecht om een stukje witbrood, een paar driftig rondstappende duiven en een stuk of wat honden aan de lijn van hun baasjes.

Bij de Albert Heijn ook genoeg dieren, maar dan dood, en groots uitgestald in plastic verpakkingen. De mossel bijvoorbeeld, voorzover je bij een mossel nog kunt spreken van een dier, het is vooral een schelp, waardoor hij het ongetwijfeld goed doet bij de soms weifelende vegetariër.

Toen ik zonder mosselen maar met een volle tas terugliep naar huis zaten de zwanen nog op de steiger, hing de vermiste poes Floortje Doortje nog aan de boom en was de visser nog aan het hengelen. De vogels waren gevlogen. In de verte werd de lucht blauw. Je hoefde niet van vissen te houden om te zien dat dit een prachtige middag zou worden.