Weertje

Een regenachtige ochtend in Amsterdam. Zeg maar gerust: nat. Drijfnat. Het is vrijdag acht september, de herfst meldt zich met wind en regen, er is geen ontkomen aan. Ook niet aan het Gerard Douplein, waar de plassen steeds groter worden en de straten leger. Op de Albert Cuyp staat André Hazes er verloren bij, hij kan geen kant op.

De regen zwelt weer aan.

Op straat zijn er paraplu’s, regenjacks in alle soorten en maten, poncho’s, plastic zakken, kartonnen dozen boven het hoofd. Arme fietsers, arme steigerbouwers, arme postbodes, arme marktlieden.

Witte busjes van Fruithandel Overtoom, de groente & fruitspecialist voor de horeca, en vishandel Siem Schilder & zn. rijden af en aan. Volle kratten eruit, lege kratten erin. Wat een weertje, ja, wat een weertje, het lijkt wel herfst, ja, het lijkt wel herfst. Tot morgen, doe de groeten aan die en die, en weg zijn ze weer, op naar een volgende klant en een volgend praatje.

In de café’s is het droog en eten en drinken we op vrijdagmorgen croissants, cappuccino’s en eggs benedict. Twee mannen delen een Volkskrant, de koffiemachine ratelt, een grote hond wacht bij de deur op betere tijden en ziet een natte collega vastgelijnd voorbij kwispelen. Natte paraplu’s verdwijnen in de bak, regenjassen worden opengeritst, een enkeling vraagt om een handdoek.

Herfst.

Het is vrijdag acht september, de zomer is voorbij. We raken er maar niet over uitgepraat.