Wens

Vrijdagavond in de stad. Buiten doen we alsof we de al herfstige kou niet voelen, binnen is er de televisie. Wat kijken we? We weten het niet, er is teveel.

Op pad. Wat zien we daar?

Mannen met sigaretten en honden, meisjes met jurkjes op ov-fietsen, een vrolijke trouwerij langs de Ringdijk, een Volkswagen Polo met de lichten nog aan.

Gesloten kantoorgebouwen in het donker, scooterbestuurders met een dekentje over hun knieën, politiebusjes met zwaailichten, de auto van de zaak aan een laadpaal.

De maan schijnt door de wolken, knipperende vliegtuigen stevenen op Schiphol af, op een straathoek ruikt het naar wiet. De terrassen vol, de lampjes branden, zingende introductieweken trekken in bootjes over de Amstel. Oasis met Wonderwall, die kent iedereen.

Boven de stad zweeft een wensballon de nacht in. En ik denk aan de mensen daar beneden, aan hun trouwerij of verjaardag of een ander vrolijk samenzijn.

En ik denk: wat zouden ze wensen?

En daarna: wat zou ik wensen?

Dat de wereld iets rustiger zou draaien, misschien. En dat ik dan weer even mee kan doen, al was het maar een frisse vrijdagavond.