Zonsondergang
Vanavond zat ik na mijn eenvoudige maaltje (twee Zwitserse worstjes, wat rösti en diepvriesgroenten) te wachten tot de zon achter de berg verdween. Dat duurde best lang maar dat was niet erg want ik had de tijd en ik moest daardoor ineens weer denken aan een boswachter die ik ooit iets moois hoorde zeggen bij het radioprogramma Vroege Vogels.
Het kwam er op neer dat hij vaak zomaar ergens ging zitten en dan ging wachten tot er iets gebeurde. In een bos, op een duin, soms gewoon in de stad. Mensen denken vaak dat ze moeten bewegen om dingen te zien. Dat is niet zo. Je ziet veel meer wanneer je stil zit.Je geeft jezelf de tijd om beter te kijken naar de dingen die er al lang waren, maar die je nog niet zag. Je wordt onderdeel van de plek.
En doordat je opgaat in je omgeving, komt die omgeving vanzelf naar jou toe. In mijn geval waren dat twee vinken die op een hek kwamen zitten. Nu zou je kunnen zeggen: wat moet je met die twee vinken op een hek, maar ik vind dat gewoon mooi, zoals iemand anders een poes mooi vindt of een gedrogeerde olifant in de bossen van Thailand.
Ondertussen zakte de zon verder. En waar de zon zien zakken in de zee vaak als zonsondergangsummum geldt, wil ik graag de zonsondergang in de bergen aanstippen, en wel hierom. Je voelt dat er iets staat te gebeuren. Het koelt af, er steekt een windje op, schaduwen worden langer. Ja, zeggen de zon-in-de-zee-zakkers dan: dat hebben wij ook. Klopt, maar waar je aan het strand maar één plek hebt om naar te kijken (de zon), heb je in de bergen ontelbare plekken om de zonsondergang te volgen.
Dat is het hem juist: het mooiste aan een zonsondergang in de bergen is dat de toppen om je heen één voor één donker worden. De schaduw vreet eerst de bossen op, dan de kale vlaktes en dan is de top aan de beurt. En net als in het echte leven zijn het de grote jongens die als laatste het licht uitdoen en de volgende morgen de eerste zijn die hun gezicht aan de nieuwe dag laten zien.
En ondertussen knallen de schuine zonnestralen door het dal heen en stoppen de sprinkhanen met tjirpen en komen de koeien naar hun stal en vliegt er een helikopter door het dal en verdwijnt in de verte de majestueuze Matterhorn in de wolken. De avond op een berg. Daar dacht ik dus aan toen ik op mijn balkon zat te eten.
