Een driedelig reisverslag

‘Als ik straks naar de berg ga, zal ik daar eens even een lekker potje gaan schrijven’, dacht ik voordat ik afgelopen week op reis zou gaan. Maar daar kwam natuurlijk helemaal niets van in. Ik werd afgeleid door uitzichten, het veranderende weer, vlinders, vogels (veel kwikstaarten en een enkele zwarte roodstaart), geiten, koeien, de twee poezen van de buurvrouw, kerkklokken, helikopters, wandelingen, luidruchtige Amerikanen, fotograferende Aziaten, ‘s nachts door een bromvlieg die om mijn hoofd bleef zoemen en maar niet dood wilde, de gezellige Coop in het centrum, de boer met zijn grasmaaier, een man die me de weg vroeg, verbrande knieën, yoghurt met fruit, kletterende watervallen, knarsend grind, het liftje aan de overkant, een hoen wiens naam ik nog op moet zoeken, de Wahnsinn-roepende Duitser, de bankjes waarop ik moest zitten, de wolken die open braken en de onvermijdelijke terugweg die hoe dan ook zou komen. Dus heb ik mijn bureau verplaatst naar de ICE die me terug naar Amsterdam brengt. Hier geen afleiding, behalve dan de van een schoolkamp teruggekeerde klas met pre-pubers, een uitgevallen trein, chaos op de perrons en een overspannen conductrice die maar bleef roepen das sie das auch allemaal nicht wüsste. Maar we zitten, we zitten goed, iedereen is weer een beetje tot bedaren gekomen. Zelfs de man van het oudere echtpaar naast mij, die in onvervalst Nederlands riep dat hij de volgende keer weer met het vliegtuig zou gaan. Zijn vrouw: ‘Nou, dan ga je maar alleen.’ Maar dat was zijn bedoeling nou ook weer niet.

Dan volgt er nu een driedelig reisverslag uit de vingers van B.J. Luppes.

Een: Op reis
Twee: De wandeling
Drie: Wahnsinn, wahnsinn